خبرگزاری مهر _ گروه سلامت: هیچ واژه‌ای تابِ بیان این داغ سنگین را ندارد. گاهی سوگ آن‌قدر عمیق است که حتی نفس کشیدن هم دشوار می‌شود و این بار، غم از دل یک خانواده برخاسته و تا عمق جان همه ما رسیده است.

چگونه می‌توان باور کرد که تنها در یک لحظه، دوازده نفر از عزیزترین‌های یک خانواده، از کودک و نوجوان تا پدر و مادر، مظلومانه و بی‌هیچ گناهی به خاک و خون کشیده شوند؟ چطور می‌توان فهمید که دخترکی معصوم، در آغوش مادر، زیر آوار خاموشی جان سپرده، تنها به جرم زنده بودن در سرزمینی که همواره آماج بی‌رحمی‌ها بوده است؟

در پی یکی دیگر از جنایات بی‌شرمانه و فاجعه‌بار رژیم صهیونیستی که این بار نیز بی‌هدف و کور، خانه‌ای مسکونی را هدف قرار داد، خانواده‌ای شریف و ریشه‌دار از آستانه اشرفیه، در غم از دست دادن عزیزان خود به سوگ نشست و در این حمله ناجوانمردانه، ۱۲ تن از بستگان نزدیک خانم مهندس صابر، به فیض شهادت نائل آمدند.

در میان این شهدا، نام‌هایی آشنا و چهره‌هایی بی‌گناه دیده می‌شود؛ پدر و مادر، دختر جوان، خواهر و برادر، کودکان خردسال، نوجوانانی که هنوز آینده‌شان را ندیده بودند و دیگر بستگانی که تنها جرم‌شان بودن در خانه‌ای بود.

۱۲ شهید در یک خانه؛ گناهشان فقط زندگی بود

خانه‌ای هدف قرار گرفت، نه پادگان نظامی

در ادامه تجاوزات اخیر رژیم صهیونیستی، یک خانواده ایرانی داغدار فاجعه‌ای دردناک شد؛ ۱۲ نفر از اعضای یک خانواده در جریان این حملات ناجوانمردانه جان خود را از دست دادند. این خانواده که هیچ ارتباطی با نهادهای نظامی نداشته‌اند، تنها به جرم انسان بودن و زیستن در منطقه‌ای که در خط آتش دشمنی قرار گرفته، هدف حمله‌ای مرگبار قرار گرفتند.

یکی از بازماندگان این حادثه تلخ، بانویی فرهیخته و پرتلاش در حوزه سلامت کشور است که طی روزهای اخیر نیز با جان‌فشانی در کنار مجروحان جنگی ایستاد. او اکنون در سوگ از دست دادن نزدیک‌ترین عزیزانش، با درد و سکوت، این ضایعه را به دوش می‌کشد.

تصویری که از این خانواده منتشر شده، نشان می‌دهد تمامی افراد به شهادت رسیده، از مردم عادی بوده‌اند؛ کودک، زن، مرد و سالخورده، نه یونیفورمی بر تن دارند، نه اسلحه‌ای در دست. تنها نشانه‌ای که آن‌ها را هدف قرار داد، نسبت خونی‌شان با یک شهروند ایرانی بود.

رژیمی که مدعی است با مردم ایران کاری ندارد، امروز در برابر چشم جهانیان، خانه‌ای را ویران کرده که در آن تنها نور زندگی و محبت جریان داشت، نه هیچ عنصر نظامی یا تهدیدی امنیتی.

این حادثه تلخ، زنگ هشداری است برای آنانی که هنوز در برابر جنایت‌های آشکار، سکوت می‌کنند یا آن را توجیه‌پذیر می‌دانند. خانواده‌ای به طور کامل از میان رفت و جهانی که باید صدای حقیقت را فریاد بزند، همچنان در تردید و تعارف، چشم بر جنایت می‌بندد.

۱۲ شهید در یک خانه؛ گناهشان فقط زندگی بود

جنایتی که نباید عادی شود

جنایت رخ‌داده، تنها یک حادثه خانوادگی نیست؛ بلکه نماد بارزی از روند مستمر و سازمان‌یافته سرکوب و خشونتی است که رژیم اشغالگر صهیونیستی در طول دهه‌ها علیه ملت بی‌پناه فلسطین اعمال کرده است.

جنایتی که در مقابل سکوت سرد و سنگین نهادهای مدعی حقوق بشر، همچنان تکرار می‌شود و این بار، قلب ایران را نیز جریحه‌دار کرد و ایران را داغدار کرد، داغدار ۶۲۷ شهیدی که در حمله رژیم صهیونیستی به ایران به شهادت رسیدند.

جنایتی که در آن، فرقی میان نظامی و غیرنظامی نیست و خانه و مدرسه، مسجد و بازار، کودک و کهنسال، همه در نگاه ماشین جنگی تل‌آویو یکسان‌اند؛ اهدافی که باید از میان برداشته شوند تا پروژه اشغال، گام‌به‌گام به پیش رود. این فجایع اگرچه به ظاهر اتفاقاتی تکراری و روزمره در اخبارند، اما هرکدام، یک زندگی‌اند، یک داستان‌اند، یک آرزو که ناتمام ماند.

شهادت این خانواده بزرگ، نه فقط زخم بر قلب یک مادر داغدار، بلکه تلنگری است به وجدان جهان که رنج ملت‌ها را نمی‌توان تنها شنید و گذشت، بلکه باید در برابر ظلم، هرچند دور از خانه، ایستاد.

۱۲ شهید در یک خانه؛ گناهشان فقط زندگی بود

وقتی تروریسم، نام خود را عوض می‌کند

رژیم صهیونیستی سال‌هاست تلاش می‌کند با وارونه‌نمایی حقیقت، چهره‌ای معقول از خود در سطح رسانه‌های جهانی ارائه دهد، در حالی که آمار رسمی شهادت هزاران کودک و زن و غیرنظامی طی دهه‌های اخیر، تصویر واقعی‌تری از ماهیت این رژیم است.

بمباران خانه‌های مسکونی، هدف قرار دادن مدارس، ممانعت از ارسال کمک‌های بشردوستانه و حتی حمله به کاروان‌های پزشکی، بخشی از کارنامه‌ای‌ست که امروز دیگر نه‌تنها برای مردم منطقه، بلکه برای وجدان‌های بیدار در جهان، کاملاً روشن است.

اگر این جنایت‌ها عادی شود، اگر مرگ کودک، انفجار خانه، قطع امید یک مادر، تنها در چند خط خبر خلاصه شود، جهان معنای انسانیت را گم خواهد کرد. ما باید روایت کنیم، ثبت کنیم، فریاد بزنیم و اجازه ندهیم خاکستر غفلت، بر آتش حقیقت بنشیند.

به گزارش مهر، این خون‌های پاک، نه تنها پایان زندگی‌های عزیز بود، بلکه آغاز صدایی است که عدالت و انسانیت را فریاد خواهد زد و از فراموشی نمی‌گذارد.